‘Hoe ziet u eigenlijk uw eigen uitvaart voor u?’
‘Geen poespas voor mij, gooi mij maar in de kliko’
‘Dat mag niet, wilt u begraven of gecremeerd worden?’
‘Nou weet ik niet hoor, kunnen we het over iets gezelligers hebben?’
Doorgaans leven we vaak met de rug naar de dood toe. Sommige mensen denken dat ze van praten over de dood sneller dood gaan. Regelmatig komt de dood, ongevraagd, te vroeg op de schouder kloppen. En dan? Dan moeten de nabestaanden opeens heel belangrijke beslissingen nemen. Maar zij zijn zojuist hun dierbare verloren. Plots is hun hele leven anders, maar of zij toch op dat moment even én de kist én de kaart willen uitzoeken én de keus willen maken of hun dierbare begraven of gecremeerd wordt.
In ons vak komen wij elke dag in aanraking met de liefde, die zich uit in gevoelens van onmacht en verdriet. Huilen en lachen. Oprechte gevoelens.
De dood relativeert, brengt samen en maakt geen onderscheid.
Of de nabestaanden nou kiezen voor een kartonnen kist, een blauwe rouwauto of het serveren van bitterballen is eigenlijk van ondergeschikt belang. Het afscheid moet passend zijn bij diegene die zij liefhebben, dat hen sterker maakt en beter in staat stelt om het gemis in hun leven te verweven.
De dood gaat over het leven, dus draai u om en omarm dat leven.
